Common Holly was een mij onbekende groep. Toen we onze aanvragen moesten doen overliep ik de programmatie van de Bota en zag enkele woorden staan die mijn interesse wekten. Canada, indie, singer-songwriter. Dus de clipjes even beluisterd en snel de aanvraag gedaan. De nieuwsgierigheid was gewekt.

Dus woensdagavond naar de Bota om Brigitte Naggar, de frontvrouw van de band, en haar companen aan het werk te zien. Ze hebben net een tweede plaat uit: “ When I Say You Fall” opvolger van “Flaming House”. Die kwamen ze voorstellen, hoewel ze eigenlijk vooral zichzelf kwamen voorstellen. Het was hun eerste concert ooit op het Europese vasteland.

Uiteraard was de opkomst laag maar dat maakte de concertbeleving er alleen maar beter op: net genoeg volk om aangenaam en van dichtbij het concert mee te maken en toch het gevoel te hebben een deel van het publiek te zijn. De band bestaat uit drummer, bas, gitaar en Brigitte of Holly op gitaar en zang. Openen deden ze met “You Dance” een song die wat dromerig overkwam en die lichtvoetig en zwaarmoedig tegelijk was. De knappe zang maakte het helemaal compleet. Maar dit was duidelijk de opwarmer. Bij “Joshua Snakes” waren ze helemaal op dreef: iets trager, mooie opbouw, leuke samenzang en scherpe gitaarklanken. Dit is wel meermaals het geval met haar nummers: ze hebben verschillende laagjes op elkaar en gaan van lieftallig over naar scherp of van pop naar stevige rock. Maar elke song heeft een catchy refrein of een riff die je pakt. Ze ging verder met het traag opgebouwde en openbarstend geweld in “Central Booking” . Tussen de songs door sprak ze wat Frans en Engels zoals men dat in Montreal doet.

Volgden “ If After All” en “Little Dawn”. Vooral dat tweede nummer had verschillende laagjes en de gitaar met de strijkstok bespelen werkte om de sfeer van het nummer te bepalen. Toen kwam “I Try” dat ze minimalistisch, zo goed als alleen speelde. Voor mij het hoogtepunt van de avond. Knappe zang waarin je de droefheid zo kon voelen, geaccentueerd door enkele likken met de strijkstok op de gitaar: kippenvel. De eindspurt dan : ze speelde ze “UUU” met wisselend tempo en poppy uitstraling toch een nummer met de nodige weerhaakjes. “ Crazy OK” is het nummer waar ze een video voor maakten. Een tweede hoogtepunt waarin je lieftallig aangesproken wordt om dan over te gaan naar eerder dwingend om dan terug te keren naar lieftallig. Uiteraard volgde er een bis. “It’s Not Real” was een bijna a capella niemendalletje waarbij de zaal mocht meezingen.

Het was een kort concert omdat ze nog geen groot oeuvre heeft. Maar het lijkt me dat ze alles hebben om te groeien en blijvers te worden. Het was een zeer aangename ontdekking. Ik zou zeggen ga dat zien. Dat kan zaterdag 25/1 gratis in de Trix. Ik zou het zeker meepikken. Vooral, het duurt maar een uurtje en je hebt daarna nog de hele avond aan jezelf.

Lisael

Foto's © Yvo Zels